Hallo allemaal!

Nog maar een paar dagen, dan zit de tijd in Metse Bopelo erop. Vandaag heb ik afscheid genomen van de kinderen. Een van de meisjes uit mijn klas: ‘Ik geef alleen een huge als je belooft terug te komen’. Tsja. Daar kan ik nu nog geen antwoord op geven! Langzamerhand komt het besef dat ik vertrek van uit deze oase in Mamelodi waar ik de afgelopen 2,5 maand heb geleerd, ontvangen en uitgedeeld. Au! Afscheid nemen is als een beetje sterven. Dat klopt in mijn geval wel. Het plan is om zaterdag te vertrekken en dan met twee Nederlanders meer van Zuid Afrika te zien, waaronder het Krugerpark en Kaapstad. Maar laat ik eerst vertellen wat er de afgelopen tijd allemaal is gebeurd. Laat ik beginnen bij een paar weken geleden ‘zeer leuk’ naar afgelopen dinsdag ‘zeer niet leuk’..

Eind oktober zijn de kinderen van de afterschool op kamp geweest. Op een natuurreservaat dichtbij Mamelodi, 2 kilometer van de doorgaande weg hebben de kinderen (en ik net zo!) genoten van een weekend weg. Elke dag stralend weer, activiteiten van ’s morgens 7 tot ’s avonds half 9 (en dan iedereen nog naar bed jagen..), bijbelstudie en nadenken over de ‘Heilige Geest’. Bijzonder om mee te maken dat dit onderwijs ook door kinderen wordt begrepen! Tijdens een worship avond waren veel kinderen open om over hun emoties zoals rouw te praten en het naar Jezus uit te spreken. Voor de kinderen was unaniem het zwembad het meest spectaculair. Hup, met kleren en al in het water! Spetteren, omduwen en natspuiten... dit weekend was water er vooral voor fun. Een nature walk en het zien van een kudde springbokken was een cadeautje.

Minder prettig was het toen ik mijn vulling verloor. Een enorm gat bleef achter en een plek wat irriteerde bij alles wat ik at of dronk. Ik werd prima geholpen door een tandarts die me nu uiteindelijk overtuigde dat een kroon noodzakelijk is zodra ik terug kom in Nederland. Ik blijf nog maar even hier denk ik.. :)

Tot slot. Afgelopen dinsdag ben ik naar de Mozambikaanse ambassade geweest om mijn een visum op te halen. Samen met een van de teamgenoten rijden we per auto naar Pretoria. In het hart van de stad met het uizicht op Nelson Mandela, zoeken we naar de juiste afslag. Het is 38 graden, geen werkende airco in de auto en mijn raam is open. Op mijn schoot m’n mobiel met navigatie. Er is veel verkeer op straat, in vier rijen staan auto’s te wachten voor het verkeerslicht, schots en scheef. Tussen de auto’s door lopen mannen drinken, ijs, zonnebrillen etc. te verkopen. Op dat moment schenk ik er geen aandacht aan. Totdat iemand zijn hand de auto insteekt, mijn telefoon van mijn schoot pakt, ‘thank you’ zegt en doorloopt. Wat?! Een moment ben ik perplex, schreeuw dan: ‘He stole my phone!’ en stap uit de auto. Ik zie ‘m voor me lopen, op z’n gemak tussen de auto’s door naar het trottoir. Ik ren, aarzel even wat te doen als ik achter hem sta want weet niet zeker of ik de goede persoon voor me heb. ‘Give back my phone!’ Hij draait zich om, ik zie schrik en herkenning in zijn ogen, en als een speer gaat hij er vandoor. Weer over de straat, kriskras tussen de auto’s door. Ik ren achter hem aan, totdat ik hem niet meer zie. Mensen in de auto kijken naar me, een oververhitte blanke in achtervolging. ‘Sorry ne’ hoor ik zeggen. Daar gaat mijn phone. Mijn foto’s. Mijn muziek. Mijn contactnummers. Mijn eigendom. Wat een brutaliteit! Pas in de auto bedenk ik me ik geen seconde aan mijn eigen veiligheid heb gedacht.

Dat was zeer niet leuk. Op de terugweg realiseerde ik me plotseling iets. God weet exact wat verontwaardiging inhoudt. Zonen en dochters van Hem zijn niet op de plek waar ze moeten zijn maar ver bij Hem vandaag, vaak zonder dat ze het weten. Ik was boos over wat gebeurde en ging af op mijn eerste ingeving om m’n telefoon terug te eisen. Hij had zelfs het leven van Zijn Zoon er voorover om mensen weer bij Zich te brengen. Het maakt me stil en met deze les kies ik ervoor de persoon te vergeven die mijn telefoon toe-eigende. Ik wil hou niet van bitterheid. Ik laat diefstal zeker niet weer gebeuren –op deze manier- . Tegelijk besef ik dat ook hij zo’n persoon is, niet op de plek waar hij zou moeten zijn.

De volgende dag ben ik aan de beurt om iets uit de bijbel te delen met de mensen van hospice. Patiënten die onder controle staan vanwege aids hiv of andere ernstige ziekten komen een middag voor lunch en een ‘bijbelmoment’. Ik vertel het ‘ik-pak-de-dief-met-mijn-phone’-verhaal en mijn verontwaardiging. (De liefde van) God is verontwaardigd over een leven wat zijn doel mist, in bezit is van iets of iemand anders. Hij faalt niet om Zijn liefde te tonen en een persoon terug te brengen naar Zijn hart. Slechts geopende oren en harten zijn nodig. Zelfs dat openen is voor Hem geen kunst!

Nog 1 dag ligt voor me. Ik ga niet naar het politiebureau vanwege de telefoon, geen tijd voor gedoe. Iemand van hier heeft een telefoon te leen voor me. Overmorgen ontmoet ik Nederlanders.. I am exited! Na het reizenmet henkom ik terug naar Johannesburg om door te vliegen naar Maputo.. door naar de volgende Afrikaanse avonturen in Mozambique!

Adios!

God is LIEFDE. Bidt en dank je mee?

• Dank voor de super gezegende tijd hier en alles wat ik mocht leren door doen, ervaren en zien. Voor Gods spreken op zoveel verschillende manieren!

• Bidt voor de volgende trip, meer een vakantie en de komende reis naar Mozambique. Voor veiligheid, goede gezondheid en een goede tijd met vrienden.